Categorie: Nieuws

Veel Engelse voetballers zijn van Jamaicaanse afkomst. Sommigen van hen vertegenwoordigden het Engelse nationale team, waaronder Kyle Walker, Sol Campbell en Raheem Sterling. Sommigen kozen er echter ook voor om voor het Jamaicaanse nationale team te spelen, zoals Michail Antonio en Andre Gray.

Er zijn echter nog steeds enkele Engelse voetballers met Jamaicaanse roots die nog niet voor de Reggae Boyz of de Three Lions spelen. Dit artikel gaat over deze voetballers.

1. Max Aarons

De vleugelverdediger van Norwich City is een van de populairste voetballers van Jamaicaanse afkomst. Aarons vertegenwoordigde Engeland op het niveau onder 19 en onder 21, maar moet nog worden opgeroepen voor het seniorenteam. In 2024 probeerde Michael Ricketts, president van de JFF (Jamaica Football Federation), zijn trouw aan Jamaica te veranderen. Desondanks wees Aarons de interesse af en verklaarde dat hij hoopt in de toekomst voor Engeland te spelen. Zijn club (Norwich City) degradeerde voor het seizoen 2024/22 van de Premier League naar de Championship. Veel Britse voetbalfans hopen echter volgend jaar het kampioenschap te winnen. Veel Britse fans die graag wedden, kunnen dit doen via Lottoland Sports Betting.

2. Isaac Hayden

De 27-jarige middenvelder uit Newcastle werd in Engeland geboren als zoon van een Engelse vader en een Jamaicaanse moeder. Daarom komt hij in aanmerking om beide nationale teams te vertegenwoordigen. Hayden vertegenwoordigde Engeland echter op het niveau Onder 16, Onder 17, Onder 18, Onder 19, Onder 20 en Onder 21. In maart 2024 nam Hayden persoonlijk contact op met de Jamaica Football Association om zijn wens kenbaar te maken om hen te vertegenwoordigen. Hij moet echter nog worden genomineerd voor Jamaica.

3. Mason Holgate

Holgate is via zijn grootouders van Jamaicaanse afkomst en kan internationaal spelen voor Engeland en Jamaica. De 25-jarige centrale verdediger van Everton speelde voor de nationale teams van Engeland Onder-20 en Onder-21 tijdens het UEFA EK Onder-21-kampioenschap 2017 in juni 2017. Hij werd niet opgeroepen voor Jamaica, hoewel er interesse in hem was van de Jamaicaanse voetbalfederatie (JFF).

4. Nathan Redmond

De getalenteerde vleugelspeler van Southampton werd geboren in Birmingham, West Midlands en is van Engelse, Ierse en Jamaicaanse afkomst. De 28-jarige vertegenwoordigde Engeland van Onder-16 tot Onder-21-niveau en werd zelfs één keer opgeroepen voor het seniorenteam. Hij maakte zijn debuut voor Engeland in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Duitsland in 2017. Dit was echter de laatste keer dat hij voor Engeland speelde. Redmond is het hof gemaakt door het Jamaicaanse nationale team, maar heeft zich daar nog niet aan verbonden.

5. Ivan Toney

Ivan Toney werd geboren in Northampton, waar hij zijn carrière begon bij de club uit zijn geboortestad Northampton Town en zelfs de jongste speler werd die Northampton Town vertegenwoordigde. De Brentford-aanvaller is van Jamaicaanse afkomst en heeft nog nooit voor Engeland gespeeld. Toen de Jamaica Football Association interesse toonde in Toney, weigerde hij, nog steeds in de hoop Engeland te vertegenwoordigen.

Veel voetbalfans vragen zich af wie de meest gedecoreerde Afrikaanse voetballers zijn. Naast het WK heeft een Afrikaanse voetballer bijna elke voetbaltitel gewonnen. Sommige Afrikaanse voetballers hebben echter meer trofeeën gewonnen dan hun Afrikaanse tegenhangers. Het zou interessant zijn om erachter te komen welke Afrikaanse voetballers de meeste trofeeën hebben gewonnen.

Dus hier zijn de vijf meest gedecoreerde Afrikaanse voetballers in de geschiedenis.

1. Hossam Ashour – 39 trofeeën

De meest gedecoreerde speler van Afrika is eigenlijk de tweede meest gedecoreerde speler ter wereld, na Dani Alves. Zijn naam is Hossam Ashour.

Hossam is een Egyptische voetballer die tussen 2003 en 2024 als middenvelder speelde voor Al Ahly en meer dan 290 keer speelde.

Hoewel hij slechts veertien keer voor het Egyptische nationale team speelde, won hij in totaal maar liefst 39 trofeeën.

Hij heeft 13 Egyptische Premier League-titels, 4 Egyptische bekers, 10 Egyptische Super Cups, 6 CAF Champions League, 1 CAF Confederations Cup en 5 CAF Super Cups gewonnen.

2. Hossam Hassan – 35 trofeeën

Hossam is misschien wel een van de meest gedecoreerde voetballers ter wereld. Zijn carrière duurde 24 jaar, van 1984 tot 2008. Als we rekening houden met kleine trofeeën, heeft Hossam Hassan in totaal 41 titels. De meeste toernooien die hij won, werden echter afgelast. Deze lijst bevat belangrijke trofeeën waar vandaag de dag nog steeds voor wordt gespeeld.

Hij won de Egyptische Premier League elf keer met Al Ahly en drie keer met Zamalek SC. Hossam Hassan heeft 11 Egyptische bekers, 3 Egyptische Super Cups, 5 CAF Confederations Cups, 2 CAF Champions League-trofeeën en 5 CAF Super Cup gewonnen. Hij won ook één keer de UAE Pro League met Al Ain.

Met het Egyptische nationale team won Hassan drie African Cup of Nations-titels, één Arab Nations Cup (nu bekend als de FIFA Arab Cup) en een gouden medaille in het herenvoetbaltoernooi op de All-Africa Games van 1987.

Hossam Hassan is ook de topscorer van Egypte en de derde speler met de meeste limieten in het internationale voetbal.

3. Mohamed Aboutrika – 25 trofeeën

Je kunt niet lang voor Al Ahly spelen zonder trofeeën te verzamelen en Aboutrika is daar het bewijs van. Mohamed Aboutrika is ongetwijfeld een van de meest onderschatte Afrikaanse voetballers aller tijden en speelde het grootste deel van zijn carrière in Egypte bij Al Ahly.

Hij heeft zeven Egyptische kampioenschappen, vijf CAF Champions League-trofeeën, twee Egyptische bekers, vier Egyptische Super Cups, vier CAF Super Cups en tweemaal de African Cup of Nations gewonnen. In totaal won de voormalige spits in zijn carrière zo'n 7 grote titels.

4. Samuel Eto'o – 20 trofeeën

Samuel Eto'o is een van de grootste legendes van het Afrikaanse voetbal en heeft bijna elke trofee gewonnen die er in het voetbal bestaat.

De meeste overwinningen van Eto'o behaalden hij met Barcelona, ​​waar hij meerdere keren La Liga en de UEFA Champions League won. Hij won ook de Africa Cup of Nations-titel met het nationale team van Kameroen.

Samuel Eto'o heeft een indrukwekkende prijzenkast met onder meer drie UEFA Champions League-titels, drie La Liga-titels, twee Copa del Rey-titels, twee Copa Catalunya-titels en twee Spaanse Super Cups. Tijdens zijn tijd bij Inter Milan won hij één Serie A-titel, twee Coppa Italia, één Italiaanse Super Cup en één keer de FIFA Club World Cup. Met het Kameroense nationale team won Eto'o in 1 één keer de Olympische gouden medaille en tweemaal de African Cup of Nations.

5. Didier Drogba – 18 trofeeën

Hoewel Didier Drogba er niet in slaagde een trofee te winnen voor het nationale team, won hij vele titels in zijn clubcarrière, waardoor hij een van de meest gedecoreerde Afrikaanse voetballers was.

Didier Drogba won met Chelsea vier Premier League-titels, vier FA Cups, drie Football League Cups, twee FA Community Shields en een UEFA Champions League-titel. Toen hij voor Galatasaray speelde, won hij de Süper Lig, de Turkse beker en de Turkse Supercup. Tegen het einde van zijn carrière won Drogba in 2018 de Western Conference (USL) met Phoenix Rising.

Er is geen twijfel dat Arsenal in de loop van dit seizoen aanzienlijk is verbeterd, maar er zijn vragen gerezen over hun bereidheid om terug te keren naar de Champions League. Nu Arsenal vrij is van de druk van het Europese voetbal, zien velen hen als favoriet om het seizoen op de vierde plaats af te sluiten en met nog maar één wedstrijd te spelen dit seizoen is het hoogst onwaarschijnlijk dat dat zal gebeuren.

Arsenal is er de afgelopen vijf seizoenen niet in geslaagd het Champions League-voetbal veilig te stellen, maar het seizoen 21/22 was het eerste waarin de Gunners het Europese voetbal volledig misten, aangezien ze aan het einde van het seizoen als 8e eindigden.

Nadat ze in de zomertransferperiode van 2024 meer geld aan transfers hadden uitgegeven, werd er veel verwacht van de Gunners, die hun ploeg versterkten en nu een concurrent minder te vrezen hadden. De transferstrategie is echter twijfelachtig, omdat Edu Gaspar, de technisch directeur van Arsenal, zijn inspanningen heeft geconcentreerd op het aantrekken van een aantal jonge, onervaren spelers, vóór de meer ervaren namen. Tot deze namen behoren Nuno Taveres, Albert Sambi Lokonga en Takehiro Tomiyasu, een speler die nu tot de vijf beste Aziatische spelers van Arsenal behoort.

De Gunners hadden het moeilijk aan het begin van het seizoen, maar naarmate het seizoen vorderde, herstelde Arsenal zich met een ongeslagen reeks, waardoor ze de Premier League-ranglijst bereikten en als vierde eindigden voor het grootste deel van de competitie. Ze hebben deze positie zelfs na slechts een paar wedstrijden behouden, wat lijkt op vooruitgang voor Arsenal-fans.

Zuid-Afrikaanse gokaanbieders hebben de kansen van de Gunners om aan het einde van het seizoen in de top vier te eindigen ingeschat, omdat Arsenal het team weinig kans heeft gegeven om als laatste te eindigen in de Champions League bij verschillende bookmakers in het land. Dat kan echter niet langer worden gezegd, omdat de kansen van Arsenal op kwalificatie voor de Champions League aan een zijden draadje hangen.

Is het, met dit in gedachten, eerlijk om te zeggen dat Arsenal nog niet klaar is om terug te keren naar de grootste competitie van het Europese voetbal? Na een flinke versterking van de selectie en zonder de druk van de Europese competities is het zeer waarschijnlijk dat Arsenal zich voor het zesde seizoen op rij niet heeft gekwalificeerd. Omdat ze slechts één van hun laatste drie Premier League-wedstrijden hoefden te winnen om zich te kwalificeren, vertrouwen ze nu op de overwinning op het sterkere Everton, dat op zoek is naar een nieuw seizoen Premier League-voetbal na een comeback-overwinning op Chrystal Palace, hoewel dat nodig was. voor Tottenham om te verliezen van een team uit Norwich dat het hele seizoen moeilijk had gehad.

Fans van Arsenal zullen blij zijn dat ze verzekerd zijn van Europees voetbal in de vorm van de Europa League. Ze zullen echter teleurgesteld zijn als ze horen dat hun team zo dicht bij het veiligstellen van een plaats in de Champions League van volgend seizoen kwam. Het feit dat Arsenal zich niet kon kwalificeren voor het Champions League-seizoen en tegelijkertijd in geen enkel Europees voetbal met een versterkte selectie hoefde te spelen, is voldoende bewijs dat Arsenal nog niet klaar is om deel te nemen aan de grootste voetbalcompetitie van Europa. .

Hoewel Canada niet een van de grootste voetballanden ter wereld is, is het, naast Mexico en de VS, wel een van de grootste in Noord-Amerika.

Ze hebben echter deel uitgemaakt van enkele van 's werelds grootste voetbalfestivals, waaronder de FIFA Wereldbeker, en zijn nu teruggekeerd door zich te kwalificeren voor de FIFA Wereldbeker 2022 in Qatar.

Ze waren ook gastheer van de FIFA Women's World Cup en de FIFA U-20 Women's World Cup in 2015 en 2014. De wedstrijden van deze voetbaltoernooien werden gespeeld in enkele van de beste voetbalstadions in Canada. Natuurlijk zijn er veel indrukwekkende stadions in het land. Hier zijn de vijf grootste voetbalstadions in Canada.

1. Olympisch Stadion

Capaciteit: 61.004.

Het Olympisch Stadion is qua capaciteit het grootste stadion van Canada. Het is een multifunctioneel stadion waar vele internationale voetbalwedstrijden hebben plaatsgevonden. De meeste wedstrijden van de FIFA U-20 World Cup 2007, de FIFA U-20 Women's World Cup 2014 en de FIFA Women's World Cup 2015 werden daar gespeeld.

Het staat ook bekend als "The Big O" en werd gebouwd voor de Olympische Spelen van 1976. Het bevindt zich in Montreal.

2. Gemenebeststadion

Capaciteit: 56.302

Commonwealth Stadium is een openluchtstadion en daarmee het grootste openluchtstadion van het land. De meeste FIFA U-20 Wereldbekerwedstrijden van 2007 werden daar gespeeld.

Het werd geopend in 1978 en is sindsdien verschillende keren uitgebreid en gerenoveerd.

Het stadion, dat een capaciteit heeft van meer dan 56.000 zitplaatsen, herbergt geselecteerde wedstrijden van het Canadese nationale team en wordt beschouwd als de thuisbasis van het nationale team.

3e plaats AC

CCapaciteit: 54.320

BC Place was een van de locaties voor de FIFA Women's World Cup 2015, toen het land gastheer was van het toernooi.

Bepaalde voetbalwedstrijden van het Canadese nationale team vinden hier ook plaats. Het stadion, dat een uitschuifbaar dak heeft, heeft ook luchtsteun.

4. Rogerscentrum

Capaciteit: 47.568

Zoals de meeste stadions in Canada en op deze lijst heeft het Rogers Centre een uitschuifbaar dak en biedt plaats aan iets meer dan 47.000 mensen.

Het stadion bevindt zich in Toronto en biedt onderdak aan een verscheidenheid aan sporten, waaronder honkbal, voetbal en voetbal.

Het heeft een honkbalcapaciteit van 49.282, Canadese voetbalcapaciteit van 31.074 (uitbreidbaar tot 52.230), American football-capaciteit van 53.506, voetbalcapaciteit van 47.568 en basketbalcapaciteit van 22.911, uitbreiding tot 28.708 is uitbreidbaar.

5. McMahon-stadion

Capaciteit: 37.317

McMahon Stadium is een van de oudste voetbalstadions, opgericht in 1960. Het is eigendom van de Universiteit van Calgary en wordt beheerd door de McMahon Football Company.

De openings- en sluitingsceremonie van de Olympische Winterspelen van 1988 werden gehouden in het McMahon Stadium. Het stadion was de thuisbasis van de Calgary Boomers en Calgary Mustangs, twee voormalige Canadese voetbalclubs.

Hoewel de capaciteit van het McMahon Stadium 37.317 is, kan het met tijdelijke zitplaatsen worden uitgebreid tot 46.020.

LEES OOK:

• 5 getalenteerde voetballers die voor Canada zouden kunnen spelen
• Top 5 jonge Canadese voetballers
• De 5 grootste Canadese voetballers aller tijden